bloodflowers

Ignis ardens

Chłodne oczy jak zimne kryształy spoglądały w głąb

Formy emanującej apokaliptyczną grozą sądu

Nadnaturalną beznamiętnością usposobienia

Twarz nieziemsko piękna jak anielskie oblicze

Bezkres lazurowych oczu przepełnionych pragnieniami i uczuciami

Przed którymi mogę czuć tylko trwogę i szacunek

Uśmiech wieczny, uśmiech smutny niepohamowanie

Szczęście gaszone momentami przeszywającym bólem

Zarys twarzy zatopionej w snach,

Myśli biegnące do przeżyć odurzających obecnością tajemnicy

Usta wypowiadające tajemne słowa przepełnione brzemieniem odosobnienia

Dźwięki podszyte goryczą jak najżarliwsze requiem

Głosy z zaświatów – nostalgiczna pieśń rozstania

Bezszelestna melodia straty niosła w sobie wizje przyszłości

Wizje świata, którego częścią bezwiednie stawałem się

Kontemplując nocą wszystkie dzieła obrazujące

 Rezultaty podziwu własnym rozdarciem i załamaniem dostrzegłem, że...

Gdzieś za jedynym oknem na świat deszcz wygrywał kroplami łez nowy rytm

A ciemne od gniewu niebo jak obrazy setek ludzkich wnętrz

Przybierało nową barwę jaśniejąc czerwienią gdzieś w oddali

...

Zamykam oczy wnikając w głąb pamięci

Niżej i niżej aż na samo dno poprzez meandry umysłu

Aby dotrzeć do wspomnień, które tkwią we mnie niczym szkło w ranie

Aby usłyszeć zapomniany szloch

Pokonać wszelkie wytwory cierpiącej podświadomości

Podnieść z prochu zdruzgotane istnienie zwinięte jak embrion

Wstrząsane gwałtowną wściekłością i smutkiem

Płaczem przeradzającym się w zawodzenie

 Udręczonego ciała w nieruchomym tańcu cieni

Ciała, które miało być naczyniem szlachetnych czynów

 Zawieszonego w przestrzeni przepełnionej mnogością form i barw

Odmiennych stanów świadomości

Obrazów, wizji odległej przyszłości pokrytej łuskami wyrzutów sumienia

Sól łez wyryła na twarzy trwały ślad

Gdzieś z samego dna dobywa się cichy szept

Rozchodząc się metalicznym echem mknie poprzez mrok

...

Po ciężkiej nocy rozmyślań nareszcie wstaje świt

Krwistoczerwony dysk leniwego słońca stopniowo rozświetla mrok

Niecierpliwe promienie szukają pęknięć w ludzkiej ułomności

Aby przebić się przez milczącą obojętność i stopić wieczny lód

Głos wysłany z niebios do ludzkiego serca

Dobre słowo brzmiące echem stworzenia zdolne podźwignąć to, co upadło

Zdolne przywrócić godność Efektowi nieogarnionego umiłowania

Aby Dzieło na nowo wybrzmiało echem potęgi swojego Stwórcy

Nastaje nowy świt nadziei, który tym razem może przyniesie rozwiązanie

A chłodne oczy zapłoną ogniem gorejącym

BLOODFLOWERS

* lecz tymczasem mija czas, mija bezpowrotnie

Na głuchy krzyczałem świat

Skąpo sączące się światło poprzez stalowy pancerz chmur
Gdzieś wśród lepkiego tłumu docierają w głąb odrobiny potłuczonych słońc
Wnikają w głąb naszych istnień tworząc kolejne z ran
I tkwią we mnie szczątki potłuczonych słońc
I w naszych sercach tkwią
Próżnym blaskiem swiecąc wśród ran
Wszystko zdaje się takie proste
Nazbyt proste, aby było prawdziwe
Gdybym był pewien gdybym wiedział...
Gdybym mógł poznać przyszły czas
Być może wolałbym dziś nie dźwigać się z łóżka
I wolałbym myśleć, że wszystko wokół to dziki sen
I przeklinam noc, która nigdy nie miała zdarzyć się
Gdybym tylko był pewien, że potrafisz przy mnie trwać
Błogosławiłbym czas, który świętym mógłby się stać
Gdybym poznał przyszły czas przed tym jak zaistniałem w nim
Nie zaistniałbym, aby oszczędzić światu swego zła
Aby zaoszczędzić światu nowych win
A tak ranię i jestem raniony każdego dnia
I gdybym chciał znaleźć miejsce dla nowych ran nie jestem w stanie
Bo jedna wielką raną jestem sam
I choćbym dobrze żyć dla świata chciał
Wszędzie po sobie zostawiam krwawy ślad
I do kogo zbliżę się zostawiam znak
I tak płynie rzeka krwi poprzez smutny świat
Gdybym wiedział, gdybym mógł poznać przed czasem przyszły czas
Pomiędzy nocą a dniem, pomiędzy oddechem i barkiem tchu
Zamknąłbym w sobie niespełnione spojrzenia wciąż i wciąż
Wdychając resztki wczorajszych snów
Nigdy już nie budzę się
Chciałbym na wieki zachować we śnie pamięć szczęśliwych chwil
Wygrać z bólem i pokonać go
Być wszystkim dla wszystkich zupełnie bez ran
Wydać wspaniałą woń powietrza po burzy życia
Jednym uśmiechem przez sen wygładzić oblicze duszy
Pomarszczone i bezwodne - więdnące od lat
I wydaje mi się, że jestem już sam
W wędrówce pokutnej za winy umysłu i za winy setek zbrukanych ciał
Zatrzymałem się w półspojrzeniu
Na głuchy krzyczałem świat
W błękitnym zadumaniu odsłoniłem pierś
Obnażając rany duszy za dnia
Poprzez stalowy pancerz chmur

BLOODFLOWERS

krzykiem zranionego serca...

On
 
Oczami duszy widziałem go pod ścianą płaczu z twarzą ukrytą w dłoniach
Z sercem schowanym gdzieś głęboko w snach, przez które przepływała ciepła krew
Jego wewnętrzne oblicze przykryte kirem win - prawie nieobecne
Z duszą głęboko ufającą w to, że wszystko ma swój natchniony sens
 
Nasłuchując
 
Stłumionych głosów, cichych szeptów
Oddechów gęstych od modlitw na styku nieba i ziemi
Gwaru wypowiadanych słów – słodkiej woni unoszącej się z kadzielnicy ludzkich ust...
Aby być wysłuchanym potrzebuje tak mało – i aż tak wiele
Musi zapanować nad sobą, przezwyciężyć naturę i oczyścić intencje
W nieugaszonym płomieniu prawdy
Oto jedyny klucz pasujący do tajemnicy
Tylko w tym upodobanie chciałby mieć
Pragnie słowem przedostać się ponad czas do innego otoczenia
Świętym słowem zdolnym przeniknąć najgłębszą z głębin
 
Przebył długą drogę
 
Poprzez ciemne zaułki nieprawości
Do Drzewa wbitego w skałę, do miejsca ziejącego pustką pozornej beznadziejności
Do miejsca nadziei, w którym ujrzał Jego twarz
Dotarł do miejsca, w którym z podniesionej dłoni spłynęła krew
Słuchał słów brzmiących jak grom, palących jak ogień
Porwały one jego wnętrze w zachwycie i oczarowaniu
Gdzieś daleko tam gdzie sięga tylko duszy wzrok
Oddech mroku nie zniewala go już
 
Jasność zagościła w jego wnętrzu
 
To właśnie stanie się dziś, tej nocy on wyśni dla ciebie najpiękniejszy sen
Dziś zaprowadzi cię poza krawędź ciszy czasu
Do czarownego miejsca, w którym pokonał wewnętrzną pustkę
Tam gdzie bolesna samotność odeszła w niebyt
Ponad zniewolenie, ponad więzienie ducha
Z głębin otchłani do miejsca świętego
Wydobył swoje życie na powierzchnię z przepastnych odmętów smutku
Wygrał ze złem - pożądaniem palącym ogniem zwątpienia i smutku
Teraz zakutym w łańcuch - miotającym się
 
Stał się kimś innym
 
Widzę to wyraźnie
Widzę wyraźnie w nim siebie samego i czuję
Czuję jak nastrój panujący wokół zmienia się
Bezbarwny punkt widzenia wypełnia się mnogością barw
Kolory życia mienią się w jego oczach
W świętym mieście pod ścianą płaczu

BLOODFLOWERS